به سراغ من اگر می‌آیید، پشت هیچستانم!

هنوز خیلی کوچکتر از آن هستم که بخواهم از خودم بگویم یا بنویسم و در کم‌دانی خودم شکی ندارم! به همین دلیل همیشه تشنه یادگیری هستم و خودم را موظف می‌دانم که آنچه را آموخته‌ام ، با دیگرانِ لایق به اشتراک بگذارم؛ حتی آنچه را که با هزاران سختی و مشقت تجربه کرده‏‏‏‌ام…

از راهکار ساختن برای چالش‌ها و کمک دادن به دیگران لذت می‌برم و آن زمانی که راهکار پیشنهادی من برایشان به اثربخشی می‌رسد، زمان محقق شدن هدف و رسالت من است. در واقع دلیل ایجاد این وبلاگ هم همین است.

برای پول کار نمی‌کنم، به همین دلیل ثانیه‌های کارکردنم سرشار از لذت است و مادامی که کار می‌کنم، گذر زمان را متوجه نمی‌شوم.

پدر و مادرم هر دو فرهنگی و معلم بوده‌اند و در کودکی وقتی سختی کشیدنشان را می‌دیدم از آنها مبارزه با ناملایمات و حفظ وجدانِ کاری و چارچوب اخلاق را یاد گرفتم. هر دوی آنها زندگی‌شان در کمک به دیگران گذشت و فکر کنم این لذت و افتخار را تا حدودی هم نصیب من کردند. متاسفانه از اسفند ۱۳۸۰ پدر نازنینم را در کنار خود ندارم و امروز از نعمت خدمت به او محروم هستم، اما تلاش می‌کنم تا جایی که می‌توانم راه او را ادامه دهم گرچه عمیقاً با او خیلی فاصله دارم …